Samen met Bas van Vasa Sport was ik op pad om de trails tussen Winterberg en Willingen te verkennen.
Met Vasa Sport organiseren zij een mountainbike weekend in dit gebied waarin ze beide bikeparks en deze trails combineren. En ik was benieuwd wat er allemaal voor trails in dit prachtige gebied liggen.

Mocht je info over het weekend willen, en een korting bij je boeking, check dan deze link: Vasa Hoch Sauerland

Klik op de foto’s voor een vergroting.

Check de video om een indruk te krijgen van de trails in het prachtige Hoch Sauerland.

Hochsteiermark is het groene hart van Oostenrijk. Aan het uiteinde van de Alpen ligt deze prachtige regio waar tientallen trails klaar liggen om ontdekt te worden. Wij reisden voor een paar dagen af naar dit relatief onbekende mountainbikegebied om te verkennen of het de moeite waard is. 

Dag 1:

De wekker gaat vroeg op deze herfstdag en met frisse tegenzin schuif ik de gordijnen open. Buiten hangt de mist tussen de bomen en verhult de bergtoppen en avonturen die we deze dag gaan beleven. Na een royaal ontbijt ontmoeten we onze gidsen: Edward en Christoph. Zij zijn beide fervent mountainbiker en hebben er met hun mountainbikeclub gerealiseerd dat een aantal mountainbike trails gelegaliseerd zijn. Deze zijn uitgepijld en worden goed onderhouden door enthousiaste vrijwilligers en uiteraard zullen wij deze trails ook gaan trotseren.

Vanuit het dorp ‘Bruck an der Mur’, waar we verblijven, klimmen we achter ons hotel langs de eerste helling op. Er zijn geen liften, dus alle hoogtemeters worden op eigen kracht afgelegd, dit zijn er 900. Deze opwarmer geeft me mooi de tijd om kennis te maken met de mannen en de verhalen te horen over de mountainbike community die ze proberen op te bouwen. Het gebied is heel divers. Het terrein van vandaag en rondom Kapfenberg bevat toppen tussen de duizend en 1600 meter, maar op nog geen uur rijden zit je aan de voet van de alpen, waar je ‘high alpine’ kunt mountainbiken. ‘Daar kun je in de winter niet fietsen, maar in deze regio kun je het hele jaar de trails op!’ Er liggen veel paden die perfect zijn voor mountainbikers en veel worden er al gereden. Met hun groep proberen ze afspraken te maken met de landeigenaren om zo de trails officieel te krijgen. Hierbij stuiten ze soms op bureaucratie of verzet, maar vaak genoeg zit het ook mee. ‘Met vriendelijkheid kom je soms een heel eind’. 

From now on, it’s only downhill

We passeren vervallen kapellen, kleine begraafplaatsen en flinke afgronden. De steeds dunner wordende mist zorgt voor prachtige plaatjes en hoe hoger we komen, hoe meer de zon zijn best doet om door te breken. De wereld krijgt langzaam kleur en met een vastberaden tempo klimmen we naar de top. Net voor de laatste haarspeldbocht komen we boven de wolkengrens en worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht van vele bergtoppen in een verder volledig wit wolkendek. Na een paar honderd meter bereiken we ‘Hochanger’ op 1304 m, het hoogste punt van de dag. ‘From now on, it’s only downhill’, roept Christoph met een grijns op zijn gezicht. 

We staan boven de eerste singletrail. Locals noemen deze plek ‘Schweiz Eben’, wat ‘plat Zwitserland’ betekent. De track die we naar beneden moeten is alles behalve vlak en daarom hebben de trailbouwers hem dan ook gekscherend omgedoopt tot ‘SchweizUNeben’. 

Na wat snelle calorieën en een kleine gift in de donatiebox van de lokale trailcrew zetten we de dempers open. De trail begint wat vlak over een mooi worteldoek. De naaldbomen suizen links en rechts voorbij en de eerste blije kreten galmen door het bos. De perfect geshapte trail biedt verschillende lijnen aan, zodat je lekker naar beneden kunt rollen, maar ook de uitdaging op kunt zoeken. Zo zorgen tactisch geplaatste stenen voor kleine sprongen en boomstammen voor drops. Alles is redelijk overzichtelijk en de rijder bepaalt zelf hoe uitdagend de afdaling is. 

Uitdagend!

Wat lager op de helling wordt de trail rotsachtiger, wat iets meer techniek van ons verwacht. Dit, en de soms steile stukken, maakt de trail minder geschikt voor de beginnende mountainbiker. Daarna volgt een segment met ‘switchbacks’, kort op elkaar volgende haarspeldbochten, waar balans en goed stuurwerk hand in hand gaan. Genieten!

De pittige stukken lijken achter ons te liggen en er wacht ons nog een paar kilometer aan flowy singletracks die vergelijkbaar zijn met routes op de Heuvelrug, maar dan alleen maar naar beneden. Viel Spaß!

Het einde van de middag rollen we naar de Landskron Burgruïne, een indrukwekkende vesting die boven het dorp uittorent.  We mogen hier, tot onze verbazing, gewoon met de fiets heen rijden. De geweldige nostalgische sfeer in combinatie met het uitzicht en de laaghangende zon maken dit moment de kers op de taart. Ik ben benieuwd wat ons morgen te wachten staat!

Dag 2:

Vandaag verkennen we de omgeving van Kapfenberg, een dorp wat tien minuten noordelijker ligt dan waar we verblijven. De ochtend is mistig en de voorspelling is dat we pas later op de dag kunnen genieten van de vergezichten. Na een klein kwartiertje klimmen stoppen we bij een klein kapelletje waar we een mooi lijntje de bosjes in zien lopen. Christoph vertelt dat zijn ouders onderaan de dit pad wonen en dat ze goede koffie hebben, of we daar zin in hebben. Als ik naar links en naar rechts kijk zie ik non-verbaal dat we het unaniem eens zijn. Een minuut later staan we beneden. 

Het bejaarde echtpaar staat al op ons te wachten en de geur van verse koffie komt ons tegemoet. In een combinatie van Engels, Duits en Nederlands hebben we een leuk gesprek over fietsen, Nederland en oud worden. Als de moeder van Christoph vraagt of we ook nog Schnaps willen, kijken we lachend op ons horloge, half tien lijkt ons nog wat aan de vroege kant. Of zou Schnaps in de ochtend hét geheim zijn van gezond oud worden?

Gloednieuwe trails

Terwijl we onze klim vervolgen worden we uitgezwaaid door het gastvrije echtpaar. Na 250 hoogtemeters zijn we aangekomen bij het volgende hoogtepunt, de ‘Volkeracho Trail’. Deze trail is recent geopend en een van de paradepaardjes van het gebied. We rollen achter elkaar naar beneden en wat direct opvalt is de heerlijke flow. De paden meanderen sierlijk tussen het dichte bos door, waar de mist nog in dikke slierten blijft hangen. Naarmate we verder afdalen groeit ons zelfvertrouwen en durven we de remmen wat meer los te laten, dit zorgt voor nog meer fun. 

Het tweede gedeelte van de trail heeft dezelfde flow en biedt de mogelijkheid om wat meer technische lijnen te pakken. Stenen en wortels laten de dempers goed werken, waardoor ik blij ben met de keuze voor een full suspension bike!

Het laatste gedeelte van de route is speciaal, want op drie plekken is de trail als een halfpipe gebouwd, wat betekent dat het pad in een kuil tegen beide wanden oploopt. Enige techniek en durf zijn hierbij wel vereist. Het voordeel van een gids wordt hier mooi duidelijk, want het is erg fijn om iemand te volgen die de weg kent en weet met welke snelheid je een trail af kunt. Ik rijd achter Edward aan en volg zijn spoor. Met uiterste focus laveer ik over de smalle paadjes en smijt ik met mijn fiets tijdens technisch bochtenwerk. De halfpipes zijn iets wat we in Nederland bijna niet zien (route Strijthagen heeft er één), maar wat mij betreft leggen we ze hier ook aan, want wat is dat vet! Terwijl we vol adrenaline elkaar een high five geven zegt Edward: ‘We can do this part again, it’s just five minutes up’. En zo geschiedde.

Kersen op de taart

De rest van de dag hebben we nog wat lokale trails gereden, wat een mooi extraatje is als je met mensen rijdt die de omgeving op hun duimpje kennen. Waar wij voornamelijk de wat uitdagendere trail hebben opgezocht, weten we dat er ook genoeg te rijden is voor de wielrenner, toerfietser en e-biker. Vele ‘fireroads’ zijn ook prima te gebruiken als mountainbike trail mochten de singletracks net wat te spannend zijn.  

Conclusie

Voordat dit verhaal klaar is, ben ik jullie nog wel een antwoord schuldig. Het antwoord op de vraag: is het de moeite waard om hierheen te gaan voor een mountainbike trip? Daar zeg ik volmondig ‘ja’ op! De natuur is hier divers en prachtig, de keuken goed en betaalbaar, de mensen gastvrij en de fietsmogelijkheden eindeloos. Het groene hart heeft ons hart in ieder geval gestolen, nu die van jullie nog.

We verbleven in dit hotel (waar sommige trails letterlijk starten en eindigen) : Jufa Hotel
Meer info over de regio: Hoch Steiermark

Video: In twee minuten ben je verkocht

Edit: De Clinic zit vol! Ik twijfel er niet over dat er een vervolg zal komen 🙂

Op vrijdag 23 juni organiseren MTB Gids Heuvelrug en ik een gezellig clinic waarin aandacht besteden aan het springen van tables, drops en technisch klimmen en dalen. En we sluiten af met burgers en een biertje.

Hieronder alles wat je moet weten:

Datum: vrijdag 23 juni
Tijd: 16:00 uur – 19:30 uur
Niveau: licht gevorderd
Locatie: Trainingslocatie MTB Gids Heuvelrug, Scherpenzeelseweg 53, Leersum
Aantal deelnemers: 12 – 18
Kosten: 57,50 euro (Inclusief: clinic, drankje, burger en bier)
Bescherming verplicht: Helm en handschoenen. Natuurlijk kun je ook knie- en elleboogpads meenemen.
Eigen fiets: Met dropper of zadelpen met snelsluiting. Advies: flat pedals.
Reserveren: Stuur een mailtje naar: info@mtb-challenge.eu (Onder vermelding van je naam en telefoonnummer. Mocht je vega eten, geef dit dan ook even aan.) Je krijgt een reactie met een betaalverzoek. Na betaling is je reservering definitief.
De clinic gaat door bij voldoende aanmeldingen, en vol = vol.

Deze clinic is echt gericht op het trainen van de genoemde skills. Na een gezamenlijke warming-up zijn er drie rondes waarin de focus op een van de skills ligt en je begeleiding krijgt om hier een flinke groei in te maken.

Klik op de foto’s voor een vergroting.

Check de video om een indruk te krijgen van het terrein waar we gaan rijden.

Samen met twee voormannen van de Noordbikers heb ik, na zes jaar, opnieuw de route van Noordwijk in beeld gebracht. En ik was vergeten hoe leuk deze route eigenlijk is!

De trail bestaat grotendeels uit singletracks. Deze zijn op sommige stukken voorzien van schelpen, zodat je er ook in de droge periodes prima kunt rijden. Her en der zijn wat leuke features te vinden en met ruim 200 hoogtemeters valt er zeker ook wat te klimmen! Om aan je kilometers te komen kan je de route op verschillende punten oppakken en nogmaals rijden. Of je pakt de route van Noordwijkerhout erbij, dan kom je uit op ruim 20 kilometer. De video van Noordwijkerhout volgt zeer snel!

Met dank aan de Noordbikers voor het gezelschap en de pannenkoek 🙂

Klik op de foto’s voor een vergroting.

Meer info over de route: Website Noordbikers en MTBroutes

Op de Kalmthoutse Heide liggen een aantal hele gave trails. Tussen Ossendrecht en Huijbergen zijn vier leuke lusjes te verbinden. Voor dit gebied moet je een (dag)vignet aanschaffen.

Van de vier lussen vind ik deze het meest uitdagend. De singletracks zijn snel en zitten vol met leuke kleine features. Deze paarse lus heeft een lengte van 9 kilometer en is daardoor misschien wat kort,
maar als je hem combineert met de groene lus (6 km), heb je toch een mooie ronde van 15 kilometer.

Zeker de moeite waard om hier een keer een dagje door te brengen om alles lusjes te rijden.

Enjoy!

Meer info over de route: MTB Routes
Website om je vignet aan te schaffen: Mountainbiken Kalmthout

De afgelopen maanden heb ik aandacht besteed aan het goede doel ‘Trees For All‘. Zij planten bomen in binnen- en buitenland. Omdat ik graag iets terug wilde doen voor de natuur waar wij met z’n allen zo veel van genieten, heb ik deze actie opgezet. Mensen konden doneren via mijn actiepagina, maar ook heb ik twee ride-outs georganiseerd waarbij de volledige winst naar Trees For All ging.

De eerste ride-out werd verzorgd door Menno van Off-Trails in het prachtige, die dag wat regenachtig en modderige, Limburg.
De tweede ride-out werd verzorgd door Wouter en Sanne van Bikeguide op de Utrechtse Heuvelrug.

Hoe die dagen verliepen, dat zie je in de video!

Mocht je nog iets willen bijdragen, je plant al een boom voor 5 euro.
Hierbij de link naar mijn pagina: Een donatie doen

We stappen nog een keer af, we zijn op haarspeldbocht nummer 13. De klim naar Breithorn is met 2451 meter de hoogste die we deze trip moeten bedwingen. We zijn al ruim vier uur aan het klimmen van bocht naar bocht. De gemiddelde kilometers op onze navigatie geven nu 3,2 km/u aan. Na weer een slok van ons vers getapte bergwater en wat snelle suikers stappen we weer op. Nog één haarspeldbocht te gaan. Maar juist tijdens deze zwaarste kilometers van de trip beseffen we ons goed dat we bevoorrecht zijn dat we in deze tijd (zomer 2020) in het buitenland zijn en deze challenge mogen doen. Dus terwijl het zweet onder onze helm vandaan gutst en onze bovenbenen branden leggen wij de laatste hoogtemeters af met het mantra:

‘this is a privilege’.

We zijn in Zwitserland, in Fiesch om precies te zijn. Een klein, mooi dorpje in de Zwitserse Alpen en tevens de startplek van de epische tocht die we gaan maken. De komende drie dagen doen wij namelijk de Stoneman Glaciara. De Stoneman is een ‘wedstrijd’ waar deelnemers op hun eigen tempo aan mee kunnen doen. Je kiest zelf of je er een, twee of drie dagen over wilt doen. Wij kiezen voor drie dagen, want foto’s nemen kost natuurlijk tijd en ook omdat we toch wel ‘gondelmensen’ zijn in dit soort landen en niet gewend zijn aan uren klimmen.

Dag 1:  Fiesch – Mörel (45KM // 1927 HM)

Na een prima eerste nacht en stevig ontbijt staan we met volle bepakking klaar bij de bikes. Helm op, kniebeschermers op de schenen en een big smile op ons gezicht. Let’s go! Onze gids lijkt er nog niet klaar voor, want hij stapt zonder zijn bescherming stapt hij op zijn fiets. Op de hoofdweg slaan we steil bergweggetje in en snappen we onze gids: onze eerste kilometers bestaan voornamelijk uit klimmen over asfalt en ‘fireroads’. Met de kniebeschermers zijn we momenteel volledig overdressed en de helm houdt de warmte op ons hoofd flink vast. We fietsen zo’n vijf kilometer per uur.

Onze eerste stempelpost ligt op 2364 meter hoogte. De weg er naartoe verandert langzaam van naaldbos naar stenen landschap boven de boomgrens. Soms verdwijnt de omgeving in dichte mist van de wolken, wat een sprookjesachtige sfeer geeft. Onderweg komen we bakken tegen waar we vers water bij kunnen vullen. Dit doen we ook elke keer, want tijdens het klimmen verliezen we aardig wat vocht. 

Na een bergtunnel van zo’n duizend meter komen we aan bij de eerste stempel. Euforisch drukken we het gaatje in de kaart. ‘One down, five to go!’ Bij de nabijgelegen berghut vullen we onze calorieën aan waarna we weer vol energie op de fiets kunnen stappen. Voordat we wegrijden zegt onze gids nog even: ‘you can put on your kneepads now’. ‘Eindelijk’, denken we met een grote glimlach.

De trails die volgen zijn rotsachtig langs diepe ravijnen, maar met adembenemende uitzichten over de Fieschergletsjer. Sommige stukken kunnen we voluit en andere stukken moeten we lopen, we doen koeien slalom op de trail en scheuren door kleine watertjes. Deze kilometers waren non-stop genieten!

De klim naar het volgende checkpoint is pittig en de laatste 300 meter is zo steil en rotsachtig dat we overgaan op ‘hike a bike’. Moosfluh ligt op 2334 meter hoogte en heeft een panorama uitzicht over de Aletsch gletsjer. Dit is met zijn bijna 24 kilometer de grootste en meest bekende gletsjer van de Alpen. Op sommige punten is het ijs zelfs 900 meter diep. Na een welverdiende zwitserse chocoladereep en het tweede gaatje in onze kaart is het tijd om de mooie trail langs de gletsjer te volgen. 

De trails veranderen langzaam van rotsachtig naar flowy terwijl het landschap steeds weer groener wordt. Halverwege de berg weet mijn gids wat alternatieve (enduro) afdalingen. Daar zeggen wij geen nee tegen! De trails zijn steil, rotsachtig en zitten vol met switchbacks. Heel tof, maar de vermoeidheid zorgt er toch voor dat we slordige foutjes maken. Dus om ongelukken te voorkomen pakken we de laatste hoogtemeters over het asfalt. 

Onze spullen zijn al bij het volgende hotel afgegeven, dus we kunnen gelijk opfrissen en aan tafel. En net voor we afscheid nemen zegt onze gids met een grijns: ‘sleep well, because tomorrow is going to be a little bit harder…’.

Dag 2: Mörel – Ernen (37 km // 1763 hm)

Na een prima nachtrust en een rijkelijk ontbijt ontmoeten we onze volgende gids. Ook hij benadrukt dat deze dag een pittige zal worden. Ons eerste deel van de dag zal bestaan uit een klim van ruim 1600 hoogtemeters. Verdeeld over een stuk asfalt, een paar singletrails en de eerder genoemde haarspeldbochten. Vaak als wij op reis zijn maken we veel gebruik van de skiliften en gondels, dit scheelt ons tijd en die tijd besteden wij maar al te graag aan afdalingen! Maar klimmen is wat deze Stoneman een ‘challenge’ maakt. 

Na ruim vier uur staan we boven. Daar is gelijk ook de hoogst gelegen stempelpost. Breithorn, 2451 meter. We worden verwelkomd door een passerende boerin met een kudde koeien. En terwijl de koeienbellen luid tussen de bergtoppen galmen slaan wij het derde gaatje in de kaart. 

Het grootste gedeelte van de tocht zal nu bestaan uit afdalen. Ook deze gids kent wat alternatieven om beneden te komen. We lopen een paar honderd meter door een weiland. Boven de groene horizon steken een aantal witte bergtoppen uit. Halverwege het weiland vormt een greppel zich langzaam tot een trail. Helm op, beschermers aan, genieten maar!

De trails zijn smal, maar overzichtelijk, dus we kunnen voluit! Af en toe slippen we rakelings langs de afgrond, maar de kick wint het van de angst. Vijftien minuten en honderden hoogtemeters later komen we tot stilstand. De pijn en strijd van de uren daarvoor volledig vergeten.

De trail die volgt is wat meer flowy en volgt een rivier naar beneden. Hier en daar kunnen we een sprongetje wagen over wat vlakke grote stenen. Het tempo ligt hoog en op wat smalle switchbacks na is het een heerlijke trail om even bij te komen. 

De laatste hoogtemeters van de dag gaan naar het sprookjesachtige dorpje Binn dat op 1422 meter hoogte ligt. Daar is ook onze vierde stempel. 

Daarna vervolgt de weg zich voornamelijk over brede paden fireroads, langs hoge watervallen en steile bergpassen.

Bij het hotel worden we getrakteerd op een luxe vijfgangen diner. Het is heerlijk, maar we zijn blij als we ons bed op kunnen zoeken. Om negen uur gaat het licht uit. De derde dag zal het toetje zijn.

Dag 3: Ernen – Fiesch (35 KM // 850 HM)

We doen het deze ochtend iets rustiger aan, want deze laatste dag is 35 kilometer en ruim 700 hoogtemeters de minst zware van de drie. De trails komen vandaag niet boven de boomgrens en we verslijten ook regelmatig wat stukken asfalt om de mooie stukken op te zoeken. We volgen voornamelijk de rivier ‘de Rhône’. Onderweg komen we door typisch zwitserse dorpjes met houten huizen. Deze zijn vrolijk gedecoreerd met prachtige bloemen. Halverwege een klim op een dorpsweggetje duiken we een voetpad in die door een prachtig naaldbos naar beneden kronkelt. 

Onderweg remmen we regelmatig af voor wandelaars en laten hen passeren. Mijn gids heeft ‘be nice, say hi’ hoog in het vaandel zitten. Ook de Stoneman heeft de route al vaker moeten verleggen in verband met asociaal gedrag van mountainbikers op verschillende trails, iets waar Nederlandse trailbuilders ook ervaring mee hebben.

In het dorpje Reckingen (1326 m) pakken we met gemak stempel nummer vijf. Het zwaarste gedeelte van deze dag is een klim van 400 meter naar de volgende checkpoint. Deze meters vallen in het niet in vergelijking met de vorige dagen, maar toch zijn ze zwaar. Het stijgingspercentage voelt hoog en de zon voelt als een extra obstakel. Gelukkig belanden we snel in de schaduw van de bomen. Daar passeren we een aantal prachtige watervallen en trotseren we heerlijke natuurlijke trails.

In het plaatsje Bellwald vullen we onze calorieën bij en pakken we het laatste gaatje in de stempelkaart. We did it! Een moment vol met high fives en fist bumps volgt. We zijn trots op onszelf.

Om de Stoneman af te sluiten moet je de kaart inleveren bij het punt waar je bent gestart. Voor ons is dit Fiesch. En laat dat nu het laagste punt op de hele route zijn. Dit betekent dat onze laatste momenten tijdens de Stoneman Glaciara zullen bestaan uit afdalen. Epic!

Tussen twee houten huizen door schieten we een smal paadje in. De adrenaline giert door het lijf als we rakelings tussen bomen en grote rotsen door schieten. Natuurlijke trails met een lekkere flow worden afgewisseld met technische secties en lange worteldoeken. Onze gids probeert ons zoveel mogelijk van het asfalt af te houden en zoekt de tofste paadjes op. 

Met zichtbare trots halen we onze trofee op. Een stuk hout met een ‘bronzen’ steen en het Stoneman logo er bovenop. Deze krijgt een mooie plek in de woonkamer, want dan kunnen we er nog veel aan terugdenken. Wij deden in 2020 mee aan de Stoneman Challenge. That was a privilege.

Meer info over de stoneman: Stoneman Glaciara

De mountainbikeroute van Hoofddorp heeft recent een uitgebreide update gehad. Dit heeft als resultaat dat je de route nu bijna het hele jaar kunt rijden. De natte plekken zijn voorzien van granulaat. Ook zijn er meer kilometers te rijden dan voorheen.
De kleine features die de route al had zitten er nog steeds in en het letterlijke hoogtepunt op ‘Big Spotters Hill’ heeft een singletrack klim gekregen. En je kunt er natuurlijk ook nog steeds via de zijkant vanaf.

Ondanks dat de omgeving niet veel hoogtemeters kent, is handig en leuk gebruik gemaakt van de mogelijkheden die er zijn!
Complimenten aan de bouwers!

Klik op de foto’s voor een vergroting.

Meer info over de route: Website Noordbikers en MTBroutes

Onder de letterlijke en figuurlijke rook van de industrie van het Ruhr-gebied ligt Solingen.
Een compact gebied met vele leuke trails. Vooral geschikt voor de meer ervaren rijders. Je komt er relatief ruige trails tegen met wortels, rotsen en steile afdalingen. Genieten dus!

Wij waren deze dag op pad met Hans van MTB Solutions. Zeker een aanrader, aangezien hij de plek als zijn broekzak kent. Daarnaast kan hij goed inschatten welke trails passen bij onze skills. Zo verlies je geen tijd en heb je een topdag!

Ik vond de omgeving echt fantastisch. Je rijdt in mooi stuk natuur met mooie bossen en kabbelende riviertjes. Het klimmen is goed te doen en het niveau van de trails kan je goed opbouwen.

De foto’s zijn gemaakt door Rex Silvam

We gingen naar de Veluwe voor een video en een fotoshoot.
Centraal stond de kleding van Revolution Race, maar een supermooie ‘bijzaak’ was dat we wederom een dag konden genieten van de super vette trails die daar liggen!

De combinatie van afwisselende trails, een echt uitgestrekt natuurgebied en technische uitdaging maken voor mij dat de Veluwe toch wel de vetste plek in Nederland is, om te mountainbiken. Het resultaat is te zien op de dikke foto’s van Rex Silvam en in de video. Ik heb gekozen voor een wat andere stijl deze keer. Benieuwd wat jullie ervan vinden!

Met de kortingscode ‘ANDRE15’ heb je van 03-04 t/m 07-04 korting op je Revolution Race kleding.
Revolution Race